34. Masz lęk wysokości?

Przyjaciele poszli za mną jednak Thalia trochę się ociągała, postanowiłam na nią poczekać. Chris zszedł po schodach jako pierwszy. Podeszłam do dziewczyny.

- Thalia co jest? - zapytałam zmartwiona, ewidentnie widziałam, że coś z nią nie tak.

- Co? Co? - spojrzała na mnie wystraszona a następnie spojrzała w dół i cofnęła się. Zrozumiałam o co jej chodzi.

- Masz lęk wysokości? - bardziej stwierdziłam niż zapytałam.

- Co? Ja? Nie chyba żartujesz – zaśmiała się nerwowo.

- Thalia, przecież widzę co się dzieje. Czemu nie powiedziałaś wcześniej? Nie ciągnęlibyśmy cię na górę.

- Dobra mam lęk wysokości, głupie nie? Córka Zeusa a boi się wysokości – skrzywiła się – na górę lepiej się wchodzi niż schodzi bo nie trzeba patrzeć w dół. Jak ja teraz zejdę – wyszeptała ze łzami w oczach – proszę tylko nie mów nikomu.

- Nie ma sprawy – uśmiechnęłam się do niej pocieszająco – chodź – złapałam ją za rękę – sprowadzę cię bezpiecznie na dół, jak chcesz możesz zamknąć oczy, nic ci się nie stanie.

- Dziękuję – przytuliła mnie i złapała się mnie kurczowo.

- Idziecie? - usłyszałam krzyk Chrisa.

- Tak, tak – odkrzyknęłam i ruszyłam po schodach z Thalią uczepioną do mojego ramienia. Prowadziłam ją ostrożnie tak by nie spadła, szczególnie, że oczy miała zamknięte. Zeszłyśmy na dół bezpiecznie, Chris mimo tego, że nam się przyglądał to o nic nie zapytał.

- Jest już 20 myślę, że najbezpieczniej było by dostać się na camping i tam przeczekać noc co wy na to? - zapytałam ich.

- To chyba najlepsze rozwiązanie – poparł mnie Chris.

- Tak, też tak sądzę – Thalia wyglądała jeszcze na wystraszoną ale już się uspokajała. Ruszyliśmy w drogę do najbliższego campingu, po godzinie marszu doszliśmy na miejsce wynajęliśmy mały domek i udaliśmy się do niego by się odświeżyć i przespać. Na szczęście kierownik campingu nie robił nam problemów i o nic nie pytał. Weszliśmy do domku i od razu po kolei poszliśmy się wykąpać. Odświeżeni zasiedliśmy dookoła małego stolika.

- To co teraz szukamy? - zapytała Thalia. Wyciągnęłam z plecaka i rozwinęłam zwój.

- Liście złotej paproci – powiedziałam by po chwili pojawiła się podpowiedź – Upragnioną roślinę znajdziesz tam gdzie najwyższe rośnie drzewo świata. Miejsca wyładowań poszukiwać musisz.

- Te podpowiedzi są jakieś pokręcone, niby skąd mamy wiedzieć gdzie rośnie takie drzewo – westchnęła Thalia.

- Mogę się założyć, że Oriana wie – zaśmiał się Chris. Ich spojrzenia spoczęły na mnie.

- Phi – uśmiechnęłam się pod nosem – a nie wierzyłeś mi jak ci mówiłam że kiedyś mi się ta wiedza przyda.

- Dobra przyznaję, że ta wiedza jest bardzo pomocna – Chris uniósł ręce w geście poddania.

- Chodzi o park Redwood...

- Redwood? Pierwsze słyszę – zamyśliła się Thalia – gdzie on jest? - wyjęłam mapę z torby i rozłożyłam ją na stole wskazując im palcem położenie poszukiwanego parku. Porozmawialiśmy jeszcze przez chwilę, postanowiliśmy ustawić warty tak na wszelki wypadek w końcu po tych ptakach mogliśmy spodziewać się już wszystkiego. Zaplanowałam, że wyruszymy z samego rana o szóstej dlatego dostałam ostatnią wartę by ich obudzić. W dalszą drogę wyruszyliśmy z lekkim opóźnieniem ponieważ niestety nie mogłam dobudzić Thalii. Gdy mi się to już udało ruszyliśmy w poszukiwaniu jakiegoś środka transportu. Do Redwood dotarliśmy chwile przed południem. Kiedy Chris dowiedział się jak wielki jest ten park zaśmiał się nerwowo.

- Chyba nie będziemy przeszukiwać go całego co?

- Chyba żartujesz – wykrzyknęła punka.

- Nie musimy przeszukiwać go całego – uspokoiłam ich – wystarczy, że dowiemy się gdzie w parku następują gwałtowne i częste wyładowania.

- Hee? - Thalia zrobiła głupią minę na co się zaśmiałam.

- No w podpowiedzi było, miejsca wyładowań poszukiwać musisz.

- A no tak zapomniałam...

- Czyli musimy znaleźć jakąś informację, ale gdzie ona może być – Chris i Thalia zaczęli się rozglądając a ja stałam z założonymi rękami na piersi i czekałam aż się skapną że informacja znajduje się za moimi plecami. Chrząknęłam i wskazałam im palcem miejsce za mną, ci spojrzeli na siebie i zarumienili się z zakłopotania. Teraz już otwarcie się z nich śmiałam.

- No wiesz co – burknęła pod nosem Thalia.

- No przepraszam ale nie mogłam się powstrzymać – uśmiechnęłam się – poczekajcie pójdę się dowiedzieć. Weszłam do budynku gdzie za biurkiem siedział mężczyzna w średnim wieku.

- W czym ci mogę pomóc? - zapytał gdy tylko weszłam – zgubiłaś rodziców?

- Nie, nie chciałam si,ę tylko czegoś dowiedzieć jeżeli mogę.

- Pytaj – zaśmiał się życzliwie – kto pyta nie błądzi a już na pewno nie w naszym parku.

- Chciałam się dowiedzieć gdzie w tym parku mają miejsce silne i częste wyładowania atmosferyczne – zauważyłam że uśmiech z jego twarzy zniknął.

- A po co ci to wiedzieć dziecino?

- Cóż wie pan jestem ciekawa...

- Ciekawość to pierwszy stopień do piekła – przerwał mi.

- A poza tym dostaliśmy zadanie domowe ze szkoły. Musimy opisać jakieś ciekawe miejsce i ja chciałabym opisać miejsce wyładowań w tym parku. Słyszałam o nim ale nie pamiętam jak się nazywa.

- Pracę domową mówisz – przyglądał mi się bacznie – dobrze ale pod warunkiem że się tam nie będziesz zbliżała.

- Tak, tak nie mam zamiaru tam iść chce tylko się dowiedzieć coś o tym miejscu – mężczyzna westchnął.

- Zapewne chodzi ci o Dolinę Błyskawic jak ją nazwaliśmy, znajduje się w południowej części parku. Wyładowania następują tam właściwie 24 godziny na dobę dlatego nie bezpiecznie jest się tam zbliżać.

- Ah rozumiem dziękuję panu – skierowałam się do wyjścia.

- Pamiętaj masz się tam nie zbliżać – krzyknął jeszcze za mną.

- Niech się pan nie martwi nie mam takiego zamiaru – skłamałam i wyszłam podchodząc do przyjaciół.

- No i jak? Dowiedziałaś się? - Chris wstał z ławeczki.

- Dolina Błyskawic znajduje się w południowej części parku, czyli musimy się trochę cofnąć – odwróciłam się i ruszyłam w poszukiwaniu wspomnianej doliny. Przez całą drogę Thalia szła zamyślona a Chris ciągnął się jakby miał za ciasne buty, westchnęłam tylko. Mijaliśmy różne gatunki drzew, krzewów a także paproci jednak żadna z nich nie była ta poszukiwaną przez nas. Przedzieraliśmy się między drzewami gdy nagle usłyszeliśmy huk gdzieś niedaleko nas.

- Co to? - Chris rozejrzał się.

- Jesteśmy już blisko – odezwała się zamyślona córka Zeusa i ruszyła przodem. Podążyliśmy za nią, dochodząc do Thalii zauważyłam, że stoi przyglądając się błyskawicom uderzającym w ziemię.

- No to jesteśmy na miejscu – powiedziałam zatrzymując się zaraz za dziewczyną.

- Poczekajcie – odezwała się i ściągnęła plecak kładąc go na ziemi – za niedługo wracam.

- Jesteś pewna, że chcesz iść sama? - zapytał ją Chris.

- Oczywiście, mi błyskawice nic nie zrobią w przeciwieństwie do was – spoglądałam na dolinę - za niedługo wracam – powtórzyła i zaczęła schodzić w dół. Spoglądaliśmy na nią jeszcze przez chwile aż zniknęła między drzewami. Usiedliśmy pod jednym z drzew i czekaliśmy na jej powrót przysłuchując się hukom jakie towarzyszyły wyładowaniom.