22. Rozterki sercowe.

- Myślisz, że nam to wybaczą? - zagadnęła mnie Thalia kiedy dochodziłyśmy już do stajni.

- Mam nadzieję, że tak – uśmiechnęłam się wchodząc do środka. Od razu zauważyłam Mrocznego.

- Hej, Mroczny.

Pegaz spojrzał na mnie i wesoło podskoczył. Oriana, cześć co cię tutaj sprowadza?

- A tak przyszłam cię odwiedzić dawno się nie widzieliśmy. I chciałam ci kogoś przedstawić – wskazałam na dziewczynę obok mnie – to Thalia. Oh ,kolejna dziewczyna, ale ona chyba mnie nie rozumie, to nie twoja siostra?

- To córka Zeusa. Zeusa? No ładnie, ładnie. O właśnie poznaj Lillith moją dziewczynę.

- Lillith, twoją dziewczynę? - zapytałam zdezorientowana jednak po chwili ją spostrzegłam, była tak samo czarna jak Mroczny. Tak, tak.

- Cóż miło mi poznać – uśmiechnęłam się. Oh, mi również... Mroczny mi o tobie opowiadał. Masz brata prawda?

- Tak, mam – odpowiedziałam. Porozmawiałam z nimi jeszcze tłumacząc co chwilę Thalii wszystko to co pegazy mówiły. Widać było, że je polubiła i także włączyła się do rozmowy. Ze stajni wyszłyśmy dopiero na obiad. Pożegnałyśmy się z pegazami i z duszą na ramieniu skierowałyśmy się do pawilonu. Z daleka zauważyłyśmy, że Annabeth i Percy siedzą przy swoich stołach.

- Powodzenia może nie będzie tak źle – Thalia spojrzała na mnie.

- Może usiądę przy twoim stole? Siedzisz sama...

- Przecież wiesz, że nie wolno...

- Tak wiem... szkoda... no nic co ma być to będzie – uśmiechnęłam się do niej i podążyłam w stronę stołu Posejdona.

- Hej – powiedziałam siadając obok Percy'ego.

- Cześć – spojrzał na mnie – zaplanowałaś to?

- Zaplanowałam... co? - zapytałam najbardziej niewinnym głosem na jaki było mnie stać.

- Oriana... - posłał mi groźne spojrzenie.

- Dobra... - westchnęłam – tak zaplanowałam to i się z tego cieszę.

- Ja też...

- Naprawdę? - uśmiechnęłam się.

- Tak cóż... eee... no dawno nie byłem nigdzie z Annabeth sam więc...

- Więc? - ponagliłam go.

- Dziękuję... ale skąd wiedziałaś że ja i Annabeth...

- Każdy widzi, że coś jest między wami – uśmiechnęłam się.

- Tak?

- Oczywiście.

- Jeszcze raz dzięki.

- Nie ma za co w końcu jesteś moim bratem do moich obowiązków należy pomoc tobie – Percy uśmiechnął się – jak było?

- Świetnie... Mamy zamiar spotkać się jeszcze po obiedzie.

- To super – posłałam mu ciepły uśmiech.

- A jak tam między tobą a Chrisem? - zapytał pochłaniając kolejną porcję kurczaka.

- Ostatnio się mijamy...

- Mam z nim porozmawiać?

- Co? Niee.

- Na pewno? Wiesz jestem twoim bratem moim obowiązkiem jest pomaganie mojej siostrze – zaśmiałam się na to stwierdzenie.

- Tak, jest w porządku. Rozumiem, że chce się wiele nauczyć o płatnerstwie.

- Skoro tak twierdzisz... Ale jak coś to wiesz...

- Tak, wiem – przerwałam mu i spojrzałam na mój pusty talerz. Wstałam od stołu – nie jestem głodna, przepraszam – odeszłam w kierunku lasu.

- Oriana! – krzyknął za mną Percy jednak nie zatrzymałam się. Wychodząc z pawilonu czułam na sobie spojrzenia innych obozowiczów a w tym pewnie i Chrisa... Zatrzymałam się dopiero na skraju lasu. Spojrzałam na moją bransoletkę i uśmiechnęłam się wchodząc między drzewa. Zawsze lepiej być uzbrojonym, kto wie co czyha w tym lesie. Krążyłam między drzewami sama nawet nie wiem jak długo, aż dojrzałam pięść Zeusa. Podeszłam do sterty kamieni i usiadłam. Czemu tak mnie boli, że Chris nie spędza ze mną czasu? Już sama nie wiem co mam myśleć na ten temat. Kiedy mieszkaliśmy w Atlanta City cały czas był ze mną, a teraz? Rozumiem, że on oddaje się w stu procentach swojej pasji sama chciałam by to robił, ale... Spędza dużo czasu ze swoim rodzeństwem cóż ja z Percy'm także... Czy ja jestem zazdrosna o to, że oni mają Chrisa na co dzień? Ale... czemu? Nie wiem ile czasu siedziałam tak rozmyślając o Chrisie. Przecież jest on moim... przyjacielem, a może kimś więcej? Nie jestem już pewna czy uważam Chrisa jako mojego przyjaciela czy... Czy ja się w nim zako....

- Oriana! - moje rozterki przerwał nagły krzyk. Spojrzałam w kierunku z którego on dochodził. W moją stronę galopował centaur.

- Chejron? - zapytałam zdziwiona – Coś się stało?

- Pytasz czy coś się stało? Nie zjawiłaś się na kolacji...

- Kolacji? - rozejrzałam się, faktycznie mogło być już późno, w końcu sama nie wiem ile tu siedziałam.

- Tak... Percy powiedział mi, że nie widział cię od obiadu tak jak reszta obozowiczów. Szukaliśmy cię.

- Ja... ja byłam tutaj cały czas nie wiedziałam że minęło już aż tak dużo czasu... przepraszam.

- Ehh co ja z wami mam – westchnął centaur – chodź wracamy.

- Ymm pewnie, jeszcze raz przepraszam – spuściłam oczy, poczucie winy mnie dopadło. Nie pomyślałam o tym, że ktoś się może o mnie martwić. Ruszyłam z Chejronem w drogę powrotną.

- Stało się coś? - przyglądał mi się podejrzliwie.

- Co? - zaskoczyło mnie to pytanie – nie, nie nic – odpowiedziałam prędko, nie chciałam mówić mu o moich rozmyśleniach.

- Skoro tak twierdzisz – ucieszyłam się że nie naciska na mnie w tej sprawie. Chejron odprowadził mnie pod same drzwi mojego domku. Spojrzał na mnie i odszedł zapewne do wielkiego domu. Wzięłam uspokajający oddech i weszłam do środka. Przechodząc przez próg stanęłam jak wryta w ziemie. W domku oprócz mojego brata była jeszcze Annabeth, Thalia i... Chris.

- Oriana! Gdzieś ty była – zawołał mój brat gdy tylko mnie spostrzegł.

- Gdzie... Krążyłam po lesie...

- Po lesie? Po co? - zapytała zaniepokojona Annabeth.

- Przecież wiesz, że nie wiadomo co tam można spotkać – dodała Thalia wpatrując się we mnie.

- Nie byłam bezbronna – odparłam podnosząc rękę i wskazując na bransoletkę.

- Mogło ci się coś stać – powiedział i podszedł do mnie Chris.

- Nic mi nie jest...

- Ale jakby ci się coś stało to bym sobie tego nie wybaczył....

- Chris... przepraszam, że was zmartwiłam.

- Nie rób tego więcej dobrze? - odezwał się łagodnie mój brat.

- Obiecuję, że już nie będę – uśmiechnęłam się. Zabrzmiał dźwięk konchy.

- Musimy już iść do swoich domków – odezwała się córka Ateny.

- Tak – Thalia spojrzała na mnie – do zobaczenia.

- Na razie – pożegnał ich Percy i spojrzał na mnie – wiesz jak się o ciebie martwiłem?

- Domyślam się – wbiłam wzrok w moje stopy – przepraszam.

Czarnowłosy westchnął, podszedł i przytulił mnie. Wtuliłam się w niego. Chyba tego właśnie mi brakowało...

- Powiesz mi co robiłaś w lesie?

- Musiałam coś przemyśleć.

- Rozumiem...

Oswobodziłam się z jego objęć.

- Pozwolisz, że pójdę już spać – uśmiechnęłam się do niego niepewnie.

- Pewnie, nie ma sprawy – odwzajemnił uśmiech.

Przebrałam się i położyłam. Gdy moja głowa dotknęła miękkiej poduszki od razu zasnęłam.